Σε πολλούς ειδικούς που εργάζονται στους παραπάνω χώρους έχει γίνει σαφές ότι για να βοηθηθεί κάποιος ώστε να έχει σωστές διατροφικές συνήθειες χρειάζεται να καταλάβει τη λειτουργία που έχει το φαγητό για τον ίδιο. Στις περισσότερες περιπτώσεις το τελευταίο λειτουργεί ως υποκατάστατο ακάλυπτων συναισθηματικών αναγκών. ‘Ετσι, η ανάγκη για επιβίωση που υπηρετεί το φαγητό μετατρέπεται σε ανάγκη για συναισθηματική επιβίωση. Με αποτέλεσμα να τρώμε για να νιώσουμε καλά.
Σε πολλές περιπτώσεις ασθενών αντιμετωπίζουμε μεγάλη αντίσταση στο να αποδεχτούν ότι μια διατροφική δυσλειτουργία είναι ένα σήμα κινδύνου για μια γενικότερη ψυχολογική κατάσταση. Πολλές φορές η σχέση που έχουμε με το φαγητό αντικατοπτρίζει τη σχέση μας με τη δουλειά, τα χρήματα, τις προσωπικές σχέσεις και το καθημερινό άγχος. Υπάρχει μεγάλη δυσκολία στο να κατανοήθεί το γεγονός ότι η διατροφή και η ψυχολογία ακολουθούν παράλληλους δρόμους και όχι διαφορετικούς.

Δυο πολύ σημαντικές αρχές που ακολουθούμε στις θεραπείες απο την πλευρά της ψυχολογίας είναι το να μάθουμε να τρώμε με ενσυναίσθηση (mindfulness eating) και να μην καταπιέζουμε τις σκέψεις για φαγητό (suppressing food thoughts) καθώς αυτό μας οδηγεί σε περισσότερα υπερφαγικά επεισόδια. Η επιστήμη της διατροφής μας παρέχει παράλληλα τη σωστή κατεύθυνση, εξατομικευμένα για το τι διατροφικά μας ταιριάζει. Δεν υπάρχουν, λοιπόν, μαγικές δίαιτες όπως παρακολουθούμε καθημερινά στα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Ο σωστός δρόμος είναι μοναδικός και διαφορετικός για τον καθένα μας.